سراسیمگی

فتاده ام ز سراسیمگی به خاک درت به رنگ عکس در آب روان پریشان حال

به سیر باد و سراسیمگی اوضاعش که دایم است چو احوال عاشقان مضطر

کامزن اوج سراسیمگی مشت خس موج سراسیمگی

ز راه کویی اگر چشم خونچکان جوشد به پیش پای سراسیمگی ببین و برو

سلیم نیست سراسیمگی عجب از من چو ذره در طلب بارگاه خورشیدم

زده بر قلب سپاهی و دلیل است برین وضع دستارو سراسیمگی پر کلاه

بنه و بار به شبگیر درافگنده به راه آن که دانست سراسیمگی صبح رحیل

بخنده گفت سراسیمگیت گم دارد وگرنه هادی این ره تو بوده ای هموار

از سراسیمگی خواستن راه گریز نطفه از پشت دوان جانب ناف پدرست

سراسیمگی در منش تاخته ز رخت خرد خانه پرداخته