سدانت

نی خدا از چاه و بند حاسدانت از روی فضل بر کشید و برنشاندت بر بساط کبریا

نی ز قصد حاسدانت در بدایت شهر تو بر تو چونان بود چون بر آل یاسین کربلا

حاسدانت را زباد حسرت و بار ندم دم بسان زمهریر و دل بکردار سعیر

حاسدانت را عدیل دل بود دائم عنا دشمنانت را ندیم جان بود دائم ندم

از چرخ نیل رنگ چه نالند حاسدانت از سیر کلک تو شده با ناله و غرنگ

بر بندگان گشاده سعادت دهان که هین بر حاسدانت گفته شقاوت که هان و هان

ای پیش تو حاسدانت‌ را سنگی نه در جنب تو دشمنانْت‌‌ْ را رنگی نه

هستند ناصحانت زنار و نعم غمی چونانکه حاسدانت ز بار نعم غمی

ما کانَ لِلْمُشْرِکِینَ أَنْ یَعْمُرُوا مَساجِدَ اللَّهِ. این در شأن بنی عبد الدّار آمده است که ایشان ولاة و سدنه کعبه بودند، طمع میداشتند که ایشان را از بهر سدانت دارند تا بر شرک خویش می‌باشند و از ایشان آزرم دارند. رب العالمین گفت: ما کانَ لِلْمُشْرِکِینَ ای ما یحلّ و ما ینبغی لهم، أَنْ یَعْمُرُوا یعنی ان یاهلوا، مَساجِدَ اللَّهِ.

گندناگون تیغ تو چون گند سر بدرود حاسدانت را وزان بر تو کند تحسین ظفر