سد آتش

آب بزن بر حسد آتشین باد در این خاک از او می‌رسد

در او می¬رسد آتش آه گرمم سر زلف از تاب آن شد شکسته

ز سوز سینه من ساربان به فریاد است ز بیم آن که رسد آتشش به بار و جمال

ز فرط حقد و حسد آتشی فروزان شد که ساخت جان بداندیش را کباب امروز

غم مخور کز حسد آتشکده ئی شد دل او که گهی برق زند صاعقه اندر گذرد

درد فراق من کشم ناله به نای چون رسد آتش عشق من برم چنگ دوتا چرا بود

از حسد آتش اندر آب افتد گر نویسی بر آب شعر مرا

از آفتاب به قوّت همی رسد آتش وگرچه گوهر آتش زآفتاب جداست

در غمت دود از آن به عرش رسد آتشی کز درون برافروزیم

هرکه ز کینه و حسد آتش خشم برفروخت او ز تنور آتشی سوی تنور می‌رود