سخندان

آنکه اگر تا ابد کسب صفاتش کند هیچ نداند هنوز سرّ سخندان دل

کجا رفتند زین مجلس حریفان حریفان ادا فهم و سخندان

سواد چشمها از سرمه می گردید اگر روشن سخنگو سرمه از چشم سخندان تو می گردد

دل ممدوح را تا صید خواهند حکیمان سخندان سخن وام

در کمالت چه دهم داد سخندانی را حد گذشته است از آنصورت انسانی را

نرود حرف در آن نقطه موهوم حکیم نکته‌ای نیست که در لعل سخندان تو نیست

سخندان داورا وحشی که خضر طبع جانبخشش ز رشک خامه دارد در سیاهی آب حیوان را

پس از تو طبعم اقبال بر سخن نکند سخن سرایی حیفست چون سخندان رفت

آنکه مایه زوبردبی او سخندانی شود ورنه بااو ر یشخند خویشتن عمدادهد

مرا که داده خدا منصب سخندانی به غیر مدح سرائی چرا کنم مذکور