سحرگاهان

سحرگاهان چکید از قطره ابر گلوتر گشت مرغ صبح خوان را

هم بوی بهار آید از چین سر زلفت در باغ سحرگاهان چون باد بهار آید

باز چون باز آمد از اقبال میمون موکبش تازه شد چون در سحرگاهان گل از باد بزان

بوید به سحرگاهان، از شوق بناگاهان چون نکهت دلخواهان، بوی سمن و سنبل

در سحرگاهان چو خیل کاروان شد به سوی مصر از کنعان روان

حلقهٔ درگاه ربانی سحرگاهان بگیر آتشی از نور دل در عالم غدار زن

چشم ساقی نیمه شب مست و سحرگاهان خراب وقت صبح از باده دوشین عجب مخمور بود

گفت شبلی را که مردی روشنی گر سحرگاهان مناجاتی کنی

به سحرگاهان، ناگاهان آواز کلنگ راست چون غیو کند صفدر در کردوسی

مرا از خواب نوشین دوش بجهاند سحرگاهان یکی زین زنگیانت