ستیز

نگه ستیزه‌گر تو رسم نوی نهاده به دلبری دل مردمان برد آشکار و به طره تو نهان دهد

بدو اندر آمد ز روی ستیز به دست اندرون تیغ چون برق تیز

از جور و ستیز تو بهر بیهده ای در هر نفس از سینه بر آرم سده ای

همیشه باز کنی چشم لطف سوی کسان چو گویمت که: مکن، از ستیزه باز کنی

برآرید یکسر ز کین تیغ تیز که روز شتابست و جای ستیز

می بین ستیز باطل و بنگر سکون حق این صبر و این ستم به جهان ماند یادگار

برنیایی با وی و استیز او رو بر یاری بگیر آمیز او

بی گناه در همه نیغم بزند بار عزیز ادب آنست که گردن نهم و نستیزم

حمله بسی کرد سوار دلیر گبر ستیزنده نیامد به زیر

به زهر آب خورده است این تیغ تیز که با وی همی جست خواهی ستیز