ستی

بسوز ای دل چو تومستی در این راز بد آخر تا نمانی ذرّهٔ باز

تو بدان دست و پای خود بستی واندر این تنگ جای بنشستی

نخستین ازو بر تو آید گزند به فرزند مانی یکی کشتمند

کمال وفضل را یکسو بنه رو فکر مالی کن که کس رامال اگر نبود کمال اووبال استی

در حُسن تو انگشت‌نما هستی و لیکن در عشقِ تو جز من کسی انگشت‌نما نیست

ما بی می مستی دمی نبودیم بودیم همیشه مست و هستیم

در هوا تیز رو مشو، چون برق که درین ره چو باد سستی به

گفتم چگونه می شود اقبال من بلند گفتا به پای سعی وطلب گر بایستی

یار من امروز علم و طاعت، بس شاید اگر نیستی تو یار مرا