ستم

سوی می خانه میکشی دستم عاشق و مفلس و تهی دستم

غلام و خاک آن مستم که شد هم جام و هم دستم غلامش چون شوی ای دل که تو خود عین آنستی

نشستم با امیران و فقیران ز خاص و عام دل یکسان گرفتم

اگر من نیستم چون کبک بسمل وگر من نیستم همچون سمندل

هرگزم عهد بسته وا نشود دستم از دامنش جدا نشود

اگر چه خَرمَنِ عمرم غمِ تو داد به باد به خاک پایِ عزیزت که عهد نشکستم

در دست یک ستمگر افتاد دلم در پای غمش به سر در افتاد دلم

دانی ز جهان چه طرف بر بستم هیچ وز حاصل ایام چه در دستم هیچ

وصل محیط می‌برد از قطره ننگ عجز کم نیستم به عالم بسیارت آمدم

گفتم ای شیخ چه رو داد وتو را حال چه شد که چنین کرد تو رانفس ستمگر پامال