ستان

گاه گاهی سوی کوهستان دل آید از آنها یکی مهمان دل

شوق را صبر محال است عنانگیر شود که شنیده است نیستان قفس شیر شود؟

خیز که مرغ سحر زد به گلستان صفیر خواب گران دور شد از سر برنا و پیر

ز باد تند لرزان است شاخ بید چون جانی میان گلستان قمری نوا خوانست چون قاری

چو عشق مالک امر تو شد از آن پس ملک بده بهر که خوهی وز ملوک بستان تیغ

شوم گردن فراز ار بر تن من سری شایسته آن آستان هست

چنین که نرگس و گل چشم را به صحن چمن همی نهند، مگر آستان سلطان است