سبیکه

کیمیای نکوست خاک درش که سبیکه ز قرص خور ریزد

از آن سبیکه زر کافتاب گویندش زند ستامی کانرا ستارگان خوانند

تا بود خورشید بر گردون بوقت شام و صبح چون سبیکهٔ زر پخته بر صحیفهٔ سیم خام

به دستیاری دولت فلک سبیکه سیم چو ساعدت ننهاده در آستین کسی

که چون درست مکلس شدست برگ درخت که چون سبیکه نقره ببسته آب روان

عاقلان توانگری از این دانند اما غلط کرده‌اند، اما عاشقان حضرت حق، توانگری از آن دانند که در دار الضّرب نماز، سبیکهٔ راز و سکهٔ نیازدارند.

یا چو مقراضی از سبیکه سیم اطلس سطح آب ازو به دو نیم

بازجستند کز چه ترس و چه بیم در سوادی تو ای سبیکهٔ سیم‌‌؟

پدید شد ز فلک مهر چون سبیکه زر که هیچ تجربه نتواند آن عیار گرفت

مرا ز لؤلؤ او جزع گشت مروارید مرا ز نقرة او گشت زر سبیکه‌یِ تن