سبکبار

راه ایشان بپو که زود رسید هر که رفت از پی سبکباران

دل سنگین توتا چند نگردد راضی که شوداز غم هجر تو سبکبار دلم

از سرم باری گران بر دوش خویش افکنده‌اند ای خوش آن مردی که خود را از سبکباران کند

به بال و پر ناله خواهم پریدن شود گر سبکباری ضعف یاور

شبِ تاریک و بیمِ موج و گِردابی چنین هایل کجا دانند حالِ ما سبکبارانِ ساحل‌ها؟

قدم بر جای سرگردان چو پرگار گران جانی مکن بگذر سبکبار

نوشته‌اند که به آن جهت او را خفیف می‌گفته‌اند که سبکبار و سبک‌حساب و سبک‌روح و سبک‌غذا بوده‌است، افطار و خوراک شبانه روز او، هفت دانه مویز بوده‌است.

حزین از خود بیفشان دامنی، سیر دو عالم کن سبکباری اگر چون بوی گل فیض سفر یابی

دیدی که مهر ما به چسان خوار داشتی عهد مرا چگونه سبکبار داشتی

آزاده، از حیات خود آزار می‌کشد باری‌ست این، که دوش سبکبار می‌کشد

از گران باری تن جان سبکروحان رست اهلی از زحمت جان نیز سبکبار نشست