سبک خیز

دردت نکند چاره بجز حیدر صفدر زین ملک سبک خیز و بکویش سفری کن

ناله سبک خیز ره بندگی گریه عرق ریز زشرمندگی

ز بس از جا سبک خیزد به تار موئی آویزد دل هر جائیم از دیدهٔ خونبار افتاده

در هلاک تو ندانم ز گران خسبی خاک یا همی خود ز سبک خیزی گردون گریم

مضطرب چون نشود گاه سبک خیزی او! سم او خاره و میدان فلک پر میناست

تن پرستان و سبک خیزی محشر، هیهات هر که شب سیر خورد وقت سحر سنگین است

در دلبری سبک خیز چون شاهباز جره از سینه درخشان محسود لوح نقره

بس که سبک خیزیش جذب کند ثقل وی بر شمرد بحر را در ره هندوستان

ز تیر نگاه بتان تیز تر ز رنگ اسیران سبک خیز تر

فدای سنگ سبک خیز یار باد سر من که بر سر من خاکی ز باد تیزتر آمد