سبوح

بسخن مرهم زخم کبد مجروحی آیت رحمت آن دادگر سبوحی

همتی کن این تن خود روح کن روح را خود لجه ی سبوح کن

صبح گویم، سبوح گوی چون باشم چو من ملامتیی رخصه جوی باده بیار

قوله: «إِنَّا نَحْنُ نَرِثُ الْأَرْضَ وَ مَنْ عَلَیْها» میگوید مائیم میراث بر جهان از جهانیان، و باقی پس جهانیان و جهان، و باز گشت کار خلق با ماست جاودان. اشارتست ببقاء احدیت و فناء خلقیت آن روز که اطلال و رسوم کون را آتش بی نیازی در زند و عالم را هباء منثور گرداند و تیغ قهر بر هیاکل افلاک بگذراند، و غبار اغیار از دامن قدرت بیفشاند، و زمام اعدام بر سر مرکب وجود کند. پس ندا در دهد که: «لِمَنِ الْمُلْکُ الْیَوْمَ» کرا زهره آن بود که این خطاب را بجواب پیش آید، تا هم جلال احدیت جمال صمدیت را پاسخ کند. و عزّ قدوسی کمال سبوحی را جواب دهد که: «اللَّهُ الْواحِدُ الْقَهَّارُ».

گفت سبوح اله العالمین ربنا رب الملایک اجمعین

ترک سبوح گفته وقت صبوح عابدان سبحه‌ها دراندازند

همه سبوحیان، سبوح جویان شدند از بی خودی سبوح گویان

در کشم در رشتهٔ جان آن گهر را سبحه‌وار تا ز سبحه بشنوم تسبیح سبوح قدیر

خروس صبح زد سبوح و قدوس فرا کن دیده رازین خواب منحوس

آن به تسبیح جلال و حمد سبوحی سزا و آن به تقدیس کمال و نعت قدوسی حذیر