سامانه خورشیدی

فهرست ۱۱ جرم اساسی سامانه خورشیدی شامل ۹ سیاره به اضافه ماه و خورشید با نام‌های فارسی، عربی و بین المللی (انگلیسی) به ترتیب مساحت به شرح زیر است:

مقر اخترناوگان در سان‌فرانسیسکو، واقع در کالیفرنیا، کره زمین، سامانه خورشیدی، بخش ۰۰۱ ربع آلفا، قرار گرفته‌است.

زمانی که حباب محلی درست شده احتمالاً شکلی گوی مانند داشته‌است. اگرچه هنوز شکل گوی مانند خود را از دست نداده اما پس از سه میلیون سال کمی نامتقارن شده و توده‌هایی از ستارگان و ابرهای ستاره‌ای به آن راه یافته‌اند که سامانه خورشیدی یکی از آن‌هاست. توده‌های نسبتاً چگالی که درون حباب محلی قرار دارند را اصطلاحاً ابرهای میان ستاره‌ای می‌نامند. تاکنون خورشید از ابرهای میان ستاره‌ای زیادی گذشته‌است اما در حال حاضر در هیچ ابر میان ستاره‌ای‌ای قرار ندارد. این ابر چگالی ای حدود۰٫۲۶ اتم در سانتی‌متر مکعب دارد اما با این حال چگالی این ابر از چگالی میانگین کهکشان مارپیچ راه شیری که حدود ۰٫۵ اتم در سانتی‌متر مکعب است کم‌تر است.

گزینش یک سیارک به عنوان هدف بررسی به این خاطر است که سیارک یک «کپسول زمان» از زمان پیدایش سامانه خورشیدی ما است. سیارک ۱۰۱۹۵۵ بنو به‌طور خاص، به دلیل داشتن مواد کربن‌ی غیر آلی؛ عنصری کلیدی در مولکول‌های آلی، لازم برای فراهم کردن زندگی، و همچنین نشان‌دهندهٔ وجود ماده پیش از تشکیل زمین است. مولکول‌های آلی مانند اسید آمینه قبلاً در نمونه‌های شهاب‌سنگ و دنباله‌دار یافت شده که نشان می‌دهد برخی از مواد ضروری برای زندگی می‌توانند به‌طور طبیعی در فضای بیرونی سنتز شوند.

دانشمندان ناسا از جابه‌جایی قطب شمال و جنوب خورشید در سال ۱۲۹۲ شمسی خبر داده و گفتند که این جابجایی تأثیر قابل توجهی بر کل سامانه خورشیدی می‌گذارد.

پیش از آغاز کاوش‌های علمی برای یافتن و بررسی سیاره‌های فراخورشیدی، بحث امکان وجود آن‌ها از راه فلسفه و داستان‌های علمی مطرح بود. بر پایهٔ اصل میانه‌پذیری سیاره‌های مانند زمین بایستی در جاهای دیگر گیتی نیز متداول باشند، در حالی که فرضیهٔ بی‌همتایی زمین نشان می‌دهد که این‌گونه سیاره‌ها بسیار نادر هستند. هزاران سیستم ستاره‌ای دارای سیارهٔ فراخورشیدی که تا کنون کشف شده با سامانه خورشیدی ما تفاوت زیادی دارند و فرضیهٔ زمین نادر را پشتیبانی می‌کنند.

در دهه ۱۹۹۰ (میلادی) روش اخترشناسی که در محاسبه تکانه‌های ستارگان به کار می‌رفت باعث کشف سیاره‌هایی از خارج از سامانه خورشیدی شد که به دور خورشید گردش می‌کنند.

ناهید گرم‌ترین سیاره در سامانه خورشیدی است. این سیاره دارای هواکره است. هواکره‌ای ضخیم و غلیظ که موجب می‌شود که دیدن سطح آن با چشم غیرمسلح دشوار باشد. بیشتر هواکرهٔ آن را کربن دی‌اکسید تشکیل داده و در ابرهای بالایی آن قطره‌های ریز سولفوریک اسید وجود دارند. وجود کربن دی‌اکسید در هواکرهٔ این سیاره که گرما را در سیاره نگه می‌دارد دمای آن را به مقدار بسیار چشم‌گیری (۴۸۱ درجهٔ سلسیوس نزدیک سطح سیاره) افزایش داده‌است. وجود اکسیژن بین دو لایه جو ناهید تأیید شده است. البته این اکسیژن از نوع تک اتمی می باشد که با اکسیژن دو اتمی که در زمین وجود دارد، متفاوت می باشد.

سیارهٔ ناهید (زهره)، بدون قمر است و در مدار تقریباً دایره‌واری به‌دور خورشید می‌گردد. این سیاره از بسیاری دیدگاه‌ها ازجمله اندازه، جرم، گرانش و ترکیبات ساختاری به زمین همانندی دارد و به خاطر همین نزدیکی‌ها آن را سیارهٔ «خواهر زمین» نیز خوانده‌اند. زهره از نظر حجم و جرم، هفتمین جسم بزرگ در سامانه خورشیدی است.

این ستاره یک فراغول و نیز یک متغیر آبی درخشان است. این ستاره که در فاصله ۳۰۰۰۰ تا ۴۹۰۰۰ سال نوری از ما قرار دارد، تا کنون تنها به وسیلهٔ طول موج فروسرخ توسط بشر شناسایی شده‌است. با این که این ستاره تا مدتی درخشان‌ترین ستاره شناخته شدهٔ عالم بوده، برای ساکنان سامانه خورشیدی غیرقابل دیدن است، زیرا بیشتر نور مرئی آن از میدان دید ما خارج است و اکثراً توسّط گازها و غبارهای میان ستاره‌ای جذب شده یا به بیرون میدان دید ما بازتاب می‌شود. به طوری که قدر ظاهری آن حدود ۳۵ می‌باشد.