سام نریمان

بگفتند سام نریمان رسید به فر منوچهر ایران رسید

پس آنگاه سام نریمان برین برآمد چو مه بر سپهر برین

که بیچاره سام نریمان که اوی دمادم نهد سوی پیکار روی

چو سام نریمان چنان حال دید همی غلغل نامداران شنید

ازین روی در بزم شداد عاد ز سام نریمان یل کرد یاد

مرا نام، سام نریمان بود نژادم ز نسل کریمان بود

چو فرزند سام نریمان ز بند بنالد به پروردگار بلند

که سام نریمان جنگی منم ز گوهر به هرجای سنگی منم

چنین گفت سام نریمان گرد که ای پهلوانان با دست برد

چو سام نریمان چنان باغ دید ز رشکش دل دهر را داغ دید