ساله

که این زمانهٔ نااصل و دَهرِ بی‌سر و پا! زمان موسی، گوساله را نمود خدا!!

از قیاسی که بکرد آن کر گزین صحبت ده‌ ساله باطل شد بدین

سالها شد که برون می ناید در ز بحر و، گهر از کان چکنم؟!

من خود اندر آتشستم سالها اندر آتش کرده ام نشو و نما

زن گفت: درنگ کن تا ترا چیزی گویم. گفتم: برگوی. گفت: من هنوز بیست ساله نگشته ام. آنچه ترا گفتم از آن بود تا دانی که آنچه تو در من ناخوش میداری، من نیز در تو ناخوش می دارم، و سپس بازگشت.

صد قصه به آه و ناله گفتند درد دل چند ساله گفتند

کو بادهٔ دو ساله و ماه دو هفته‌ای تا شب به عیش روز کنم سال و ماه را

ساقی به آب خضر نشان ده پیاله را کز دل برون کنیم غم دیر ساله را

ماه مجلس نیمشب آیینه با من صاف کرد از دل تنگم بیکدم گرد چندین ساله خاست

ولی شاه سپاهان آن چهل روز چهل ساله کشید از دست دل، سوز