ساغری

مرا به ساغری ای خضر نیک پی دریاب که بی دلیل ز خود رفتنم میسر نیست

ساغری چون گل از دست تو روی تازه داشت غنچه مینا دماغ آسوده از بوی تو بود

شفقش خون مردم دانا افقش ساغری ز خون لبریز

یک ساغری ز خم بلا نوش کرده ایم سودای یار جبه و دستار مار بود

اهلی که مست وصل بتان بود عاقبت مرد از خمار هجر و کسش ساغری نداد

ز صاف و درد صفایی دهن نیالاید گرش تو ساقی و لعل تو ساغری کندا

کسی ازپری‌که مگس‌کشد ز چه ننگ دام و قفس‌کشد غم ساغری‌که هوس‌کشد به دماغ سوخته‌کم‌کشی

به لابه گفتم کامم بده از آن لب لعل ز روی لطف مرا ساغری شراب گرفت

زان باده ساغری بکف مرتضی نهاد او را هم از شراب محبت خموش کرد

به رنگ غنچه نداریم برگ عشرت دیگر شکست شیشه مگر ساغری برآورد از ما