سازند

گر ز روی لطف خاکپای خود خوانی مرا عرش و کرسی تاج سر سازند خاکپای من

آن قوم که از برق بلرزند به خرمن قفل دهن مور چرا دانه نسازند

که سازند از زخم پیکان تنت پر از رخنه چون حلقه ی جوشنت

حکیمی که ساقی و سازنده ساخت می و نغمه را کرد با هم، نواخت

آشنای تو به دل غیر تو را ره ندهد که نسازند به یک خانه دو بیگانه به هم

دگر بد روان قلعهای نبرد براو رزم سازنده مردان مرد

دیگران در خاک اگر سازند صائب زر نهان ما به زیر خاک رخسار چو زر خواهیم برد

وزین سوی فرمود شاه گزین که سازند نام آوران ساز کین

حق عطای عشق نسازند هیچ ادا گر خلق عمر در سر این گفت وگو کنند

نیست صائب در جهان بی‌خودیِ بیمِ گزند باده‌خواران نُقل می‌سازند چشمِ شور را