سابق

اولی نه که سابقش قدم است وآخری نه که لاحقش عدم است

لطف سابق را نظاره می‌کنم هرچه آن حادث دو پاره می‌کنم

زانکه بر من همچو روزی دایم و بی‌سابقه است خرد باشد این چنین انعام وانگه بر دوام

ظاهر آن است که با سابقه‌ی حکم ازل جهد سودی نکند تن به قضا در دادم

به کار خویشتن در ماند حیران ز غفلتهای سابق شد پشیمان

کلام الهی چه سابق چه لاحق همه مدحت اوست حق کرده انشی

یعنی این غم بر من از غدر ویست غدر را آن مقتدا سابق‌پیست

بعد از آن می‌گفت هین ای سابقان گر فزون آیید اندر امتحان

پس وقت آن بود که بنده بدان ازماضی و مستقبل فارغ شود؛ چنان‌که واردی از حق به دل وی پیوندد و سر وی را در آن مجتمع گرداند؛ چنان‌که اندر کشف آن نه از ماضی یاد آید نه از مستقبل. پس همه خلق رااندر این دست نرسد ونداند که سابقت بر چه رفت و عاقبت بر چه خواهد بود. خداوندان وقت گویند: «علم ما مر عاقبت و سابق را ادراک نتواند کرد. ما را اندر وقت با حق خوش است؛ که اگر به فردا مشغول گردیم و یا اندیشهٔ دی به دل بگذاریم، از وقت محجوب شویم و حجاب پراکندگی باشد.»

بر قابله فطرت با سابقه رحمت آن بالغه حکمت در سمع جهان بخشد