زیبق

علاء دولت و ملت که حکمش برد از طبع زیبق بیقراری

چشمه زیبق ز مشکپایش جاری پاره آهن به سیم خامش مضمر

ز بیم خنجر خورشید، لشکر انجم ز روی چرخ گریزان شدند چون زیبق

زیبق به سیم و ژاله به زیبق مپاش هان سوسن به مشک و لاله به عنبر مپوش هین

زیرا که نه حد توست دانی مهتاب کجا و رنگ زیبق

کافور همچو گل چکد از دوش شاخسار زیبق چو آب بر جهد از ناف آبدان

ترا ببوته چه حاجت ز کردن زیبق بملح ساجی و گوگرد سرخ فرش و لحاف

بر بط از هشت زبان گوید و خود ناشنواست زیبقش گوئی با گوش کر آمیخته‌اند

زخون کشته چو شنگرف گشته دشت و زغیرت دلم بسینه طپد همچنانکه توده زیبق

این زرد و سرد چون زر و زیبق که از خسی کس برنداشت رنگ مگر زیبق از زرش