زیبد

قلعهٔ بخت تو را برگنبد فیروزه رنگ ماه زیبد پاسبان و مهر شاید کوتوال

بنازد گوهر پولاد برهر گوهر و زیبد بدان مفخر که از پولاد رمحش را سنان باشد

تو از جان و از تن بسی برتری که زیبد که باشی تو شاه پری

ازتو زیبد که بدوش افکنی از زلف کمند خاصه اکنون که جهانده بجهان عید سمند

همه رضای تو سازد هر آنچه سازد بخت همه عطای تو را زیبد آنچه زاید کان

خورشید رهی او نزیبد مه بوسه ورا بر آستان داد

امام انس و جن ، شاه ولایت ، سرور غالب که می زیبد گدای آستانش را سلیمانی

نفس نامردست او را در غرض‌ها ره مده چهرة زن را نمی‌زیبد به جز رنگ عبوس

تو را زیبد که خوانم شاه شاهان که از تو میرِ میران یافت تمکین

به گلزار گیتی چنان بی مکانم که زیبد مرا دعوی لامکانی