زیان آور

و سرمایه آدمی عمر است و هر نفسی از تو گوهری است که بدان سعادت آخرت را صید توان کرد و خواب عمر ضایع کند و به زیان آورد و چه چیز عزیز تر بود از آن که خواب را دفع کند؟

خاک پای خاک بیزان بوده‌ام تا گنج زر کرده‌ام سود ار بهین عمری زیان آورده‌ام

بچین زلف تو چشمم زطراه دریابار ببوی سود سفر کرد و بس زیان آورد

دیوان صفا که پنج نوبت می زد افسوس که قومی به زیان آوردند

چو پیوند با سکزیان آورم همه کار خود را زیان آورم

ز پیل زیان آوریدند زیر زمانی بماندند بر جای دیر

دست و پا چون به میان آوردی کار خود را به زیان آوردی

داده‌ام دل در هوای کوه نور پیکرت تا نپنداری از این سودا، زیان آورده‌ام

چو از تخم گرشسپ نام‌آوری نهنکال را سر زیان آوری

مفهوم آیت آنست که هر که طیّبات و لذات دنیا بکار دارد از ناز و نعیم آخرت بازماند، هر که سود خود در تنعم دنیاء فانی جوید، تنعم جاودانی در سرای باقی بر خود بزیان آورد.