زخ

از همه عالم سر زلفین او زخم هم بر آشنائی میزند

زخم و آتش‌های پنهانی است اندر چشمشان کهنان را همچو آیینه صفا آموخته

می رود زخم نمایانش سراسر در جگر تیغ ما هر چند در زیر سپر پوشیده است

مخالف تو چو زیرست و زیر زخم قضا عجب نباشد اگر زیر زخم باشد زیر

گهی بنالی و گویی اگر چنین زدمی ببردمی و کنون شد که زخم من دگرست

خود مخنث را زره پوشیده گیر چون ببیند زخم گردد چون اسیر

چو جان افشان همی ممکن نگردد کنم پیشت زخاطر گوهر افشان

چندین چه می‌کند آن زلف بر جمالت؟ یعنی که چشم‌زخم جهان را نمی‌شناسد!

کشمت جور و گویمت که مکن گرچه صد بار بازخواهی کرد

بی گل تو جلوه سوسن برمن سختتر از زخم سنان می آید