زهمت

زهمت چون سخا ورزی به حکمت چون سخن گویی نیاز از خلق برداری و زنگ از عقل بزدایی

بیدل ازهمت مخمور می عشق مپرس بی‌گداز دو جهان پر نشود ساغر ما

جامی و پیر خرابات که اسرار وجود همه ازهمت ارشادپناهی دانست

دایم زهمت فقر خرجم ز دخل بیش است خرمن بمور بخشم با آنکه خوشه چینم

می توان تا تشنه ای را چون صدف سیراب کرد نیست ازهمت فشاندن آب گوهر را به خاک

تو گر کوتهی دار همت بلند زهمت به جایی رسد هوشمند

کجا زهمت عالیش یاد خواهی کرد به چشم عقل نماید ستاره اندر چاه

گفتم ز مدحتش به ثریا رسد سخن گفتازهمتش چو فلک گشت بارگاه

وگر زهمت او چرخ چنبری سازد برون شوند بدان چنبر آسمان و زمین

زهمتش نتوان حصر نقطه کردن اگر ز دایره آسمان کنی پرگار