زنگ

ز چهر اهل صفا کور دل چه خواهد دید که عکس آه در آئینه نیست جز زنگار

دل را تو بردی و غم دل همچنان بجاست آئینه در میان نه و زنگار مانده است

به پشت اندر آوردم آن پشته را چو زنگی دگر زنگی کشته را

شهیست افسرش از چین و جامه اش از روم ولی بخوردن زنگی فرا گشاده دهن

ساقیا زنگ دلم بردار از یک دور جام زانکه زهر غم بسی از چرخ زنگاری کشید

نیستم یک چشم زد ایمن ز آسیب شکست گوییا آیینه‌ام در زنگبار افتاده‌ام

آب گهر زگرد یتیمی گرفت زنگ صائب زگرد غم دل ما بی صفانشد

بشستش به دین به و آب پاک ازو دور شد گرد و زنگار و خاک

روی تو مرا آینه صنع الهیست گو خط تو مپسند برآن آینه زنگم

یکی بهره را موی سر تا میان چو قرطاس تن چهره چون زنگیان