زندگی

چو خضر آمد ز باده سر بتابیم که آب زندگی با خضر یابیم

بخشد به کام جان، اثر آب زندگی هر دانه ای که با کف افسوس، آس شد

نمیرم همانا به جای دگر نگردد مرا زندگی بیشتر

ز خوان زندگی و از نواله روزی نصیب دشمن جاه تو طشت و صابون باد

تیغ ناز تو اگر آب مروت می‌داشت گریه بر زندگی خضر و مسیحا می‌کرد

صاحب آیینه نتوان گشت بی‌قطع نفس‌ بگذرد از زندگی تا .خضر، اسکندر شود

کند زندگی بر مراد سخن چو او کی رسد کس به داد سخن؟

چه سازم گرنه از خود دور ازو قالب تهی سازم چه کار آید مرا این زندگی جان رفته تن مانده

پیشِ آبِ زندگی گر مُهر بردارم ز لب غیرتِ همت، دهن پُرخاک می‌سازد مرا

به زندگی ز غمت دیده بودم آشوبی که روز حشر به من چون شب وصال گذشت