زنده

چون شمع زآتش دل شب زنده دار خویش ما را شب فراق تو موی کلاه سوخت

گر آفتاب عشق کشد روی در نقاب این میوه های خام جهان را پزنده کیست؟

بر غبغب چون سیمت از خط سیه گویی مشک است طرازنده بر طرهٔ ماه تو

زنده شد جامی از انفاس خوشت جان سخن شاید ار نام برآری به مسیحا نفسی

کنی خانه تا زنده‌ای سال و ماه درو پس کی‌ات باشد آرامگاه

ز نطق عیسوی گیرد نشان جان شود از علم زنده جان نادان

هر که بینی به جسم و جان زنده‌ست من به امید وصل جانانم

غَرّه به مُلکی که وفا‌ییش نیست زنده به عمری که بقا‌ییش نیست

بکُش ای جان ودیگر زندهام کن منم بنده بخود پایندهام کن

اکمه و ابرص چه باشد مرده نیز زنده گردد از فسون آن عزیز