زنده رود

جلوه مستانه اش سیلاب هوش است و خرد نیست صائب حاجت می در کنار زنده رود

هر قدر سنگین بود، بنیاد زهد و توبه را چون کتان می ریزد از هم ماهتاب زنده رود

پاک می سازد بساط خاک را از زهد خشک جلوه مستانه بی اختیار زنده رود

نوازشی بکن از اصفهان که گشت روان از آب دیده ما زنده رود سوی عراق

زنده رود از خاکبوسش یافت جان تازه ای کرد نهری هر طرف از گریه شادی روان

دامن به موج دیده کنم شرم زنده رود تا جای زیبد این لب جو سرو یار را