زند

ولی مار او را نباشد گزند ولی ماه او را نگیرد غبار

چشمهٔ آب زندگی لب او موج آن سیم غبغب او

نماند همی زنده سالی فزون چنین ساخته مردم پُر فسون

بهر عبرت فرصتی در کار نیست یک نگه برهرچه خواهی می‌زند

بس که می‌باید از تن تو شرف که نیاید ز خلق چشم گزند

این سیل که بینم نمی از طبع تو عرفی ظلمست که از خاک تو پیمانه نسازند