زنخدان

زنخ کم زن که اندر چاه نفسی تو آن چاه زنخدان را چه دانی

چَشمِ ما، چون زاهِدان، بَر میوه‌ی فِردوس، نیست تشنه‌ی بویی از آن سیبِ زنخدانیم، ما

بر لب چاه زنخدان تشنه لب استاده ام آه اگر از سستی طالع نلغزد پای من!

بی زنخدان چو سیبش که به از نارنج است کس نداند که مرا در دل زارست چه نار

چنگ در من زدی و دندان هم تا لبم بوسی و زنخدان هم

دست صبا بر رخت زلف چو چوگانت زد گوی زنخدانت را در خم چوگان گرفت

تا دید زنخدان و سر زلف تو، دل گفت نازم سر گویی که به چوگان تو افتد

تو یوسفی و چاه نهفتی بزنخدان یوسف بره مصر گر افتاده بچاهی

درهٔ من شده ست از نعمت چون زنخدان خصم پر غَدره

چرا عزیز نباشم به دیده ها چون خال کبوتر حرم آن چه زنخدانم