زنبوران

ز مال، تلخی حسرت بود نصیب حریص ز نوش خویش بود نیش رزق زنبوران

میان داری چو زنبوران کافر مژه کافرتر از زنبور داری

ز زنبوران باغ جان ، جهان پر شهد و شمع آمد ز شمع و شهد نگریزی، اگر تو اهل این سوری

شکل خان عنکبوتان کرده‌اند آنگه به قصد سرخ زنبوران در آن شوریده خان افشانده‌اند

می نخوردی او یک انگشت عسل تا ز زنبوران ندیدی صد خلل

به اول نفس چون زنبور کافر داشم لیکن به آخر یافتم چون شاه زنبوران مسلمانش

تا ببینی شهد زنبوران عشق بر دلت ریزد ز جان باران عشق

هنوز از طعن خامی نیش می خوردم ز زنبوران که بر می داشت از جا سقف این میخانه را جوشم

چون مشبک خان زنبوران ز آه عاشقان بس دریچه کاندرین بام نه ایوان آمده

آنچنان که عور اندر آب جست تا در آب از زخم زنبوران برست