زناج

دل در بلای قامت زناج مبتلاست یارب مباد آنکه شود رستگار زو

ای نان گرم از من مسکین سلام گوی زناج را که آن قد و بالای او بلاست

دیوانه گشته خلقی در اشتیاق زناج این سرو سایه پرور چون باغبان ندارد

پیش قد دلکش زناج بین گشته خجل قامت سرو بلند

قبای نان تنک دوختم بیا بنگر به قد و قامت زناج بی نظیر آمد

در دیده من خوبتر از قامت زناج حقا که نیاید به جهان سرو بلندی

شاید که از آن خاک همه سرو بروید از سایه زناج که بر رهگذر افتاد

مگر که قامت زناج سرو را ماند که سرو هست ولیکن چنین دل آرا نیست

به قدر قامت زناج این دم دلم خو کرد، یاران این بلا شد

تو صوفی، دل چه می بندی به زناج مکن طول عمل با عمر کوتاه