زمین خیز

نه چونتو کوکب درخشان ز آسمان تابد نه چونتو سروسهی قامت از زمین خیزد

عجب ز سادگی سرو بوستان دارم که پیش قامت موزونت از زمین خیزد

مریض عشق به کوی تو تا غبار نشد ز ضعف تن نتوانست کز زمین خیزد

چو تو در خندهٔ شیرین دو چاه از ماه بنمائی مرا در گریهٔ تلخم دو دریا بر زمین خیزد

فَکانَتْ هَباءً مُنْبَثًّا (۶) تا گردی شود از زمین خیزان ریزان.

زمین خیزهائی کز آن بوم رست به رنگ و به رونق دلاویز و چست

کجا بی باده زنگ از خاطر اندوهگین خیزد؟ چسان این سبزه خوابیده بی آب از زمین خیزد؟

فَلَمَّا أَلْقَوْا سَحَرُوا أَعْیُنَ النَّاسِ وَ اسْتَرْهَبُوهُمْ این سین زیادة است، یعنی: ارهبوهم و افزعوهم. وَ جاؤُ بِسِحْرٍ عَظِیمٍ میگوید: جادویی آوردند عظیم، یعنی در چشم آن کس که می‌دید عظیم می‌نمود، که آن دشت و صحرا همه مار می‌نمودند از زمین خیزان، بموسی یازان.

زیر زمین خیز و نهفتی بجوی پس به فلک برشو بی نردبان

با تیغ تو از آب روان گرد برآید با دست تو از خشک زمین خیزد طوفان