زمن

چو از تاج او شد فلک سر بلند سرش باد از آن تاج فیروزمند

همی گفت زار ای پناه زمن مه چرخ دین پادشاه زمن

دی من بودم که نام او می بردم اکنون همه او شدم زمن نامی ماند

دو هفته شد که زمن یار سرگران دارد بطاقتی که ندارم مگر گمان دارد

پرده را بردار بر من بیخبر تا نماند ازمن و پرده اثر

گفت اینک نایب آن مرد من نایب عیسی منم اندر زمن

گر یکی سر را ببرد از بدن صد هزاران سر بر آرد در زمن

آزمند این چنین گرسنه نبود اگر این سفره میهمانی داشت

مرا سجود نیاز از نماز شیخ به است نماز زنده دلان جز نیازمندی نیست

مگردان رخ زمن بشنو سخن را نمی دانم گناه خویشتن را