زلالی

بیا ساقی بیار آن جام می را زلالی بخش درد آشام می را

در ساغر اخلاص به خلوت گه عشاق ما را بده از کوثر خم خانه زلالی

و آن رند مست از جام او آب زلالی می کشد ساقی همیشه از کرم جامی به رندی می دهد

از وصل خود زلالی بر جان تشنه لب ریز ورنه به آب دیده شستن نداردم سود

مرا تو عین زلالی، ولی گذشته ز فرقی مرا تو تازه نگاری، ولی برفته ز دستی

بنویس یک سلامم تا کی دریغ داری از خستگان نسیمی وز تشنگان زلالی

هر نقص که از تو آن کمالی است هر درد که از تو آن زلالی است

تشنه بادیه را هم به زلالی دریاب به امیدی که در این ره به خدا می‌داری

چه کم گردد از کوثر رحمتش بکام ار بریزد زلالی مرا

ما ساقی سرمست خرابات جهانیم در ساغر ما آب زلالی که چه گویم