زلازل

هرّای تو افکند زلازل از نیشابور تا نهاوند

برآورد از درون باغ شیون فکند اندر صف بستان زلازل

ز تیغش در تن گردان زلازل ز رمحش در دل شیران هزاهز

از هزاهز چون رخ معلول قرص آفتاب وز زلازل چون تن مفلوج جرم کوهسار

هم ولاول ازو به خلخ و چین هم زلازل ازو به تبت و تنگ

بر که رغم غمت کشیدند از درد تو در زلازل آمد

از شکل بروج و از منازل افتاده سپهر در زلازل

یارب! ساعت چه ساعت بود؟ کز احوال او پر زلازل شد زمین، از قیروان تا قیروان

ماه را نقص محاق و مهر را ننگ کسوف خاک را عیب زلازل چرخ را رنج دوار

از صدمه‌ی زلازل بر هم فکن جهان را مغزِ زمین برآور بر تارکِ سما زن