زل

قدم بردار در راه سلوک ای غافل از مطلب که غیر از وادی بی‌خود شدن پیش است منزل‌ها

هر کس که نه اوست مرده‌اش دان ز ازل من خود همه اوستم نمیرم هرگز

نه تن ماندن تواند زنده بی دل نه دل ممکن ز زلفش در کشیدن

نتوان به خاک خون مرا پایمال کرد شور قیامت زلب گور شد بلند

در مملکت طالع ما، صبح نخندد ماییم و سواد سر زلف و شب تاری

در ازل بودی و باشی همچنان تا ابد هستی و باشی همچنان

مرا سری به جانان از ازل هست که با جان در میان نتوان نهادن

اگر از زلف چوگان می‌کند او سرم چون گوی گردان می‌کند او

آنجا که سر زلف تو جانها ببرد جانها چو غباری به جهانها ببرد

از سفره محقر عیب است زله بستن در پیش لوت خواران اینها نمی توان کرد