زردفام

سحر چو ریخت فلک ‌گرد مهر‌های سپید ز جرم خور به سر این طشت‌ زردفام‌‌ گرفت

کمان را برآورد فرخنده سام ز بهر پریرخ رخش زردفام

دژم روی بنشسته از بهر سام گل سرخ او یکسره زردفام

ای روی زردفام تو بر گردن نزار همچون بلندنی که بود بر بلندیی

به میدان ز خون سرخ مردن بنام به از مرگ در بستری زردفام

ز غم شد گل سرخ او زردفام بسی یاد کرد از گرانمایه سام

همی بود تا گشت خور زردفام ز مهر سپهبد برآمد به بام

صفت رای و روی دشمن تو تنگ خوئی و زردفامی باد

او در آمد گفت استا را سلام خیر باشد رنگ رویت زردفام

کار دولت خام بود و بند دولت بود سست باغ رحمت خشک بود و شاخ حرمت زردفام