زردرویی

نمی گشتم سفید از زردرویی در صف محشر به خون گردست و تیغ یار را گلگون نمی کردم

خورشید چون برآمد گفتم چه زردرویی گفتا ز شرم رویش رنگ نضار دارم

خمار زردرویی داشت در پی چون گل رعنا اگر رنگی به رویم از شراب لاله گون آمد

صائب آن بهتر که گردون ترک بی رویی کند زردرویی می کشد زان روی گلگون آفتاب

اشک چون سیم سپیدم شد از آن خون که ز خلق زردرویی کشد آنکس که ندارد زر سرخ

می کند پیوند بی نسبت عزیزان را ذلیل برگ سبز از دست سایل زردرویی می کشد

شراب از پی سرخ رویی خورند وز آن عاقبت زردرویی برند

چون گل رعناست می را زردرویی در قفا سرخ رو باشند دایم خون دل نوشیدگان

در پری بیش است خجلت کاسه دریوزه را ماه نو چون گشت کامل زردرویی می کشد

به دردم چاره‌جویی کن خلاص از زردرویی کن کرم کن باده احمر به عشق ساقی کوثر