زراق

گر بر دل پر جهل تو زنگار نبودی چون آینه بودی دل زراق تو براق

ذوشجون شد حدیث و دردادیم قصهٔ چرخ ازرق زراق

پایمال معاشرت کردم هر چه سالوس بود و زراقی

ای بسا زراق گول بی‌وقوف از ره مردان ندیده غیر صوف

خود نمایان اگر از عشق تو بویی یابند پیش شاهان نفروشند دگر زراقی

بهائی، خرقهٔ خود را، مگر آتش زدی، کامشب جهان، پر شد ز دود کفر و سالوسی و زراقی

ز سالاری به شادیها همه ساله رسد مردم به زاریها رسیدم من از آن دو چشم زراقش

به سالوسی چو زراقان سیه تا کی کنی جامه قلم بر دلق ازرق کش، به می رخساره احمر کن

ورنه تو رزق چون منی ندهی که نه شیادم و نه زراقم

لق از رق به می لعل گرو کن خواجو که مناسب نبود عاشقی و زراقی