زبونی

ناز پرورد تو بودم داد از این حال کنونی عزت و حرمت مبدل شد بخواری و زبونی

هر آنچه شد ز ازل آفریده تا بابد زبونیش همه بر آفریدگار گواست

ریش تو را سخت گرفته‌ست غم چیست زبونی تو بابای من

گر از نگونی بخت و زبونی طالع کمال داشت زوال و زوال داشت کمال

گفتم ار بخت خفته خواهد رفت هم زبونی و هم نگونساری

چو رفت این سیاهی و آلودگی نماند زبونی و فرسودگی

گل به دشمن نزنند اهل مروت، ورنه من نه آنم که زبونی ز عسس بردارم

خانه من جست که «خونی کجاست ؟» ای شه ازین بیش زبونی کجاست؟

چرخ برهم زنم ار غیرِ مرادم گردد من نه آنم که زبونی کَشَم از چرخِ فلک

گردن محکم نداری پس که گفت کز زبونی سیلی ایام خور