زبانی

ای شمع که ما را به سخن شیفته کردی پروانه ی خود را مکش از چرب زبانی

بصوفی گفت شیخ ای بی وفا مرد کسی با بی‌زبانی این جفا کرد

حسن تو عالم گرفت، خورده ز خسرو مگیر مرغ سلیمان بس است، مرغ زبانی مکن

سخن از لفظ و زبان گوید چون خواهد گفت هر زبانی را باید که شود لفظی یار

من غلام آن نظربازم که با منظور خود شرح حال خویش را در بی زبانی میکند

در بزم‌گاه مالک ساقی‌ی زبانیند این ابلهان که در طلب جام کوثرند

داری چو من آیا بحقیقت نه زبانی دل باخته بر سر کویت بنشانی

«و گفت: صدق زبانی محزونست و سخن بحق گفتن موزون.

دل سیاهی را که دارد جامه پاک از طعنه نیست لاله را از ده زبانی کردن سوسن چه باک

اگر به جمال خود ساعتی میزبانی کنی من عمر جاوید یابم و ترا زیان ندارد. جواب داد: فرمان بردارم، هیچ عذری نیست. در جمله برخاست و به خانه او رفت.