زبان میانجی

هیچ منطقه‌ای در پاکستان از اردو به عنوان زبان مادری خود استفاده نمی‌کند، اگرچه این زبان به عنوان زبان نخست مهاجران مسلمان (معروف به مهاجران) در پاکستان که پس از استقلال در سال ۱۹۴۷ هند را ترک کردند، صحبت می‌شود.اردو در سال ۱۹۴۷ به عنوان نمادی از وحدت برای دولت جدید پاکستان انتخاب شد، زیرا پیشتر به عنوان زبان میانجی در میان مسلمانان در شمال و شمال غربی هند انگلیس عمل کرده بود. این زبان در تمام استان‌ها / سرزمین‌های پاکستان نوشته و گفتگو می‌شود و مورد استفاده قرار می‌گیرد، هرچند مردم مناطق مختلف ممکن است زبان‌های بومی مختلفی داشته باشند.

زبان اسپرانتو بواسطه فراهم آوردن یک زبان میانجی جهانیِ ساده، منطقی و بی‌طرف در جهت برقراری صلح جهانی، در سال ۲۰۰۸ به عنوان نامزد دریافت جایزه صلح نوبل معرفی گردید.

با شروع جنگ جهانی دوم، او به صورت نوبتی با اعضای اصلی جنبش زبان‌غربی‌نگر، که در کشور سوئیس شکل گرفته‌بود، در ارتباط بود. او سپس عضو کمیته مشاوران زبانی سازمان زبان میانجی جهانی شد، که این سازمان بعدها زبان اینترلینگوا را در سال ۱۹۵۱ تولید و منتشر کرد.

قبل از جنگ جهانی دوم، زبان غربی، به دومین زبان میانجی پرطرفدار جهانی، بعد از زبان اسپرانتو تبدیل شده‌بود.

در شهرستان پیرانشهر غلبه جمعیتی با ایرانیان کُرد است و با توجه به رسمی بودن زبان فارسی در مناطق کُردنشین و دیگر نقاط ایران، همهٔ اهالی شهرستان پیرانشهر بر زبان فارسی نیز مسلط بوده و آن را به عنوان زبان میانجی و زبان بین‌قومی استفاده می‌نمایند.

کاربرد گستره نفوذ تاریخی این زبان شامل شمال لهستان، استان کالینینگراد روسیه و بخشی از جنوب لیتوانی بوده‌است. جنگ جهانی دوم و پس از آن تغییر در مرز کشورها باعث اخراج گسترده گروه‌های آلمانی زبان از این مناطق شد. جوامع آلمانی در کشورهای بالتیک نیز به زبان آلمانی پایین سخن می‌گفتند. همچنین زبان آلمانی سفلای میانه زبان میانجی در پیمان هانسیتیک بوده و به همین علت تأثیر قابل توجهی بر زبان‌های اسکاندیناویایی گذاشته‌است.

در حالی که اردو و اسلام با هم نقش مهمی در رشد هویت ملی پاکستان داشتند، اختلافات در دهه ۱۹۵۰ (به ویژه اختلافات در پاکستان شرقی، که بنگالی زبان غالب بود)، ایده اردو به عنوان یک نماد ملی و کاربردی بودن آن به عنوان زبان میانجی را به چالش کشید. هنگامی که در پاکستان شرقی سابق (بنگلادش کنونی) انگلیسی و بنگالی نیز به عنوان زبان رسمی پذیرفته شدند، از اختلافات موجود در مورد اردو کاسته شد.

آرامی باستان به آرامی آرامی‌ها از زمان پیدایش آن تا زمانی که به زبان میانجی رسمی در هلال حاصلخیز تبدیل شد گفته می‌شود. آرامی باستان زبان رسمی و دولتی در دمشق، حمص، ارواد بود.

علاوه بر این، مردمان بومی بین‌النهرین به گویش‌های محاوره‌ای غیر مکتوب آرامی میانه شرقی صحبت می‌کردند که از آرامی سلطنتی نشئات گرفته بود. این زبان توسط تیگلات پیلسر سوم به‌عنوان زبان میانجی در آشور باستان و امپراتوری آشوری نو در قرن هشتم پیش از میلاد معرفی شد. این گویش‌های آرامی هنوز در اشکال امروزی خود تا به امروز در میان آشوری‌ها باقی مانده‌اند، با تخمین‌هایی از ۵۷۷۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰۰۰ گویشور مسلط و تعداد بسیار کمی نیز از گویشوران زبان مندائی نو هنوز موجود است.

آرامی باستان به آرامی آرامی‌ها از زمان پیدایش آن تا زمانی که به زبان میانجی رسمی در هلال حاصلخیز تبدیل شد گفته می‌شود. آرامی باستان زبان رسمی و دولتی در دمشق، حمص و ارواد بود.