زبان دراز

حکایت کنند که بوجعفر خلیفه بود. بفرمود تا یکی را بکشتند که خیانتی کرده بود. مبارک بن فضاله حاضر بود گفت، «یا امیر المومنین نخست خبری از رسول (ص) بشنوی از من؟» گفت، «بگوی.» گفت، «حسن بصری روایت می کند که رسول (ص) گفت که در روز قیامت که همه خلق را در یک صحرا جمع کنند، منادی آواز می دهد که هرکه را به نزد خدای تعالی دستی است برخیزد، هیچ کس برنخیزد مگر آن که از کسی عفو کند.» گفت، «دست از وی بدارید که من از وی عفو کردم.» و بیشتر خشم و لاف از آن بود که کسی به ایشان زبان دراز کند که خواهند که در خون وی سعی کنند و در این وقت باید که یاد دارد از آن که عیسی (ع) گفت مر یحیی را (ع) که هرکه تو را چیزی گوید و راست گوید شکر کن و اگر دروغ گوید شکر عظیم تر کن که در دیوان تو عملی بیفزود بی رنج تو، یعنی که عبادت آن کس به دیوان تو آرند بی رنج تو.

در مجلس ما کسی بجز شمع نبود او نیز بسی زبان درازی می کرد

رویت نشود کبود از سیلی کس چون سوسن اگر زبان درازی نکنی

طبایع ارنه بنام تو خطبه خواهد کرد زبان دراز چرا کرده چون سنان آتش

در رد سایلند بزرگان زبان دراز باشد دلیر کوه گرانسنگ در جواب

نزاریا سر تسلیم نه سخن کوتاه زبان درازی تا چند و قصّه پردازی

منویس نامه پیش رقیب زبان دراز خط چون توان نوشت قلم را نکرده قط

گفتم: از قرض احتزازت چیست؟! دست کوته، زبان درازت چیست؟!

شمع سحرگهی اگر لاف ز عارض تو زد خصم زبان دراز شد خنجر آبدار کو

سوسن که زبان دراز کرده وصف رخ اوست ساز کرده