زایش

اگر گیتی ستر گیرا بیارد پیش گر گیرا بدو بخشد بزرگی را فزایش برکشد از اقران

نظاره شدند اندر آن مردمان ازایشان بسی را سرآمد زمان

بود اینجا که با ایشان مقیمم وزایشان این زمان در خوف و بیمم

سر من زین پس و شمشیر خوبان کسی تا خون من زایشان نخواهد

عقل ضد وی است در خواهش زین فزایش بود وزان کاهش

بلکه توزایشان بسی عادلتری کان خسروان جمله دنیاپروران بودند و تو دین پروری

دست رس دارم که با خصمان خود گر بد کنم سخت آسان باشدم زایشان برآوردن دمار

مرا شاه ازایشان فزون داد می همی خورد بر یاد کاوس و کی

آنکه آرایش عدلش که جهانرا آراست آنکه با زایش طبعش که گهر زا آمد

زایشان سخنی به نکته راندن وز چنگ زدن ز نای خواندن