زای

آبگینه ز سنگ می زاید لیک سنگ آبگینه می‌شکند

چنین گفت کز مادر اندر جهان نزاید کس اندر میان مهان

چنان آفریند که خواهد همی نه زآن بر فزاید نه کاهد همی

فرصت‌مده از دست‌چو وقتی‌به کف افتاد کاین مادر اقبال همه ساله نزاید

نانم نداد چرخ ندانم چه موجب است ای چرخ ناسزا نبدم من سزای نان

گر ساعت ها فراهم آیند بر یک دو سه هفته کی فزایند

هر که از مهر و از وفا زاید زو نیاید بعمر جور و جفا

بدو گفت این پیام بد شنیدم وزو زهر گزاینده چشیدم

برین مهر بر آفرین خوانمت سزایی که گوهر برافشانمت

باش بینی که وِفاقِ من و تو زایل کرد مثل «وافَقَ شَنّ طَبَقَه» از اَفواه