زان

هر هلاک امت پیشین که بود زانک چندل را گمان بردند عود

آه از آن آتش سوزان که چنین گرم عنان از پی سوختن مشت خسی می آید

همه اندر خدا طاغی همه با پادشه یاغی همه‌ فاجر همه‌ یاغی همه فاسق همه زانی

زر خواهد از من آن بت سیمین و بنده را جز چهره هیچ نیست کزان وجه زر کند

از کمال هیچ چیزی نیست شادی عقل را زان که کامل بهر آن شد چیز تا نقصان شود

در زمان چشم مستش فتنه در عالم فتاد زان سبب من فتنه آخر زمان افتاده ام

پیشتر زان کز آتش کینت در من افتد شرار نفرینت

عنوان بود نمکچش مکتوب سر به مهر زان غنچه لب وظیفه من یک سخن بس است

ایا ولی ز تو نازان چو زافتاب نبات عدو گد ازان همچون ز ماهتاب قصب

زان می که چو آه عاشقان از تف انگِشت کند بر آب زورق را