زار زار

شمع آمد زار زار و میگفت به راز حال من و آتش است با سوز و گداز

جامه‌های خلق بدریدی ز خار پای درویشان بخستی زار زار

عاقبت گشتم ز هجر آن بت فرخار خوار هر زمان سازد تنم را از یکی آزار زار

آمنه خود در اینباره می‌گوید: «در آخرین لحظه‌ای که حتی آمپول بیهوشی را به مجید موجدی تزریق کردند و برادرم آمد تا قطره اسید را توی چشمهایش بپاشد، او زار زار گریه می‌کرد و به من فحش می‌داد. اما من در آخرین لحظه به برادرم گفتم که بگذر. برادرم گفت چرا؟ من پاسخ دادم که هرگز نمی‌خواستم این کار را بکنم.»

نخندید زان گریهٔ زار زار نیاویخت از گوش، آن گوشوار

گر بدیگ اندر، بسوزم زار زار بهتر است آن شعله زین گرد و غبار

خاک همچون گربۀ فرزند خوار می‌خورد فرزند خود را زار زار

بسیار شد مخالف و از جانب حسین مرد مدد کم است، بگریید زار زار

نه مرا معلوم تا در درد کار بر که می‌گریم چو باران زار زار

دلی که آب وصالش به جوی بود روان بسوخت زآتش هجر تو زار زار دریغ

کر در آنجا زار زار افتاده بود تن در آن حکم قضا بنهاده بود