ریشخند

مذهب، آهِ شکسته در گلوی محرومان رنج‌دیده و ریشخند دنیای سنگ‌دلی است که زائیدهٔ روح بی‌جان شرایط اجتماعی می‌باشد. دین افیون توده‌هاست.

نه به هنر نه به مردی بلکه به افسوس و ریشخند بستدند، گیرند به ستم از مردمان

کسی را کز قضا چشم گزند است طرب را نی اساس ریشخند است

بروتی بر جهان زن کین زبون گیر ندارد جز برای ریشخندت

داغ درد شو بیدل ‌کز گداز بی حاصل اشکها درین محفل ریشخند مژگان شد

ریشخندله قیرجاندی سحر سویله دی: دورما جان قورخوسی وار عشقین اوتوزدون بو قماری 

ای کسانی که ایمان آورده‌اید! نباید قومی (= (احتمالا) مردی) قوم (= (احتمالا) مرد) دیگر را ریشخند کند، شاید آن‌ها از این‌ها (= شما) بهتر باشند؛ و نه زنانی، زنان [دیگر] را، شاید آن‌ها از این‌ها (= شما) بهتر باشند؛ و از یک‌دیگر عیب مگیرید و به همدیگر لقب‌های زشت مدهید؛ چه ناپسندیده است نام زشت پس از ایمان، و هرکه توبه نکرد، آنان خود ستمکارند[آیه ۲۴]

جای شادروان حداد تهیست که به ریشخند پردازد و بگوید، اگر این راستست که سوسمار با پیغمبر گفتگو کرده و با زبان عربی شیوا شعر سروده: «الا یا رسول الله بورکت هادیا…» پس معجزه را سوسمار کرده و مردم می‌بایست به او ایمان بیاورند.

شیون همسایه بشنیدن بلند از تغافل کردن آن را ریشخند

تمام بیهوده گویند و نازکی این است که چشم بر طمع ریشخند انصافند

توبه است این خویشتن را میدهی، یا خود فریب؟ گریه است این میکنی بر خویشتن، یا ریشخند؟!

نفس اماره ز روی ریشخند سحت آورده تو را اندر کمند

اصل دین چون عَلَم بلند کند برچنین اصل ریشخند کند

گاه میگرییم و گاهی خنده بر هم میکنیم ما و گردون یکدگر را ریشخندی میزنیم