ریز

ندیده ایم به این لطف آدمی، چه عجب اگر غلط به پریزاد می کنیم ترا

پیداست که خون من چه برداشت کند دل می‌خورد و دیده برون می‌ریزد

اگر ز لعل تو مستان عشق نقل خوهند بخنده لب بگشا و شکر ز پسته بریز

ما چنین لب تشنه و تو جرعه میریزی بخاک اینکه میریزی بدست عاشق ناشاد ده

عجب که شیشه شکافید و می نمی‌ریزد چگونه ریزد داند که بر کنار توام

گشایش را بخاطر راه کم بود در دل خاک ریز گرد غم بود

گریزید از ایدر که نا گه کنون از آن کوه پایه سرآرد برون

عنبر فراوان گشته است از زلف عنبر ریز وی شکر چه ارزان گشته است از لعل شکر بار او

هنوز چون مگس و مور ز آدمی و پری بخوان حسن تو را ریزه‌خوار بسیار است

شوخ سلاخم به ظاهر دوست می گیرد مرا خون من می ریزد و در پوست می گیرد مرا